وصف آن مخدوم می کن گر چه می رنجد حسود


کاین حسودی کم نخواهد گشت از چرخ کبود

گر چه خود نیکو نیاید وصف می از هوشیار


چون پی مست از خمار غمزه مستش چه سود

مست آن می گر نه ای می دو پی دستار و دل


چونک دستار و دلت را غمزه های او ربود

گر دو صد هستیت باشد در وجودش نیست شو


زانک شاید نیست گشتن از برای آن وجود

نیم شب برخاستم دل را ندیدم پیش او


گرد خانه جستم این دل را که او را خود چه بود

چون بجستم خانه خانه یافتم بیچاره را


در یکی کنجی به ناله کی خدا اندر سجود

گوش بنهادم که تا خود التماس وصل کیست


دیدمش کاندر پی زاری زبان را برگشود

کای نهان و آشکارا آشکارا پیش تو


این نهانم آتش است و آشکارم آه و دود

از برای آنک خوبان را نجویی در شکست


صد هزاران جوی ها در جوی خوبی درفزود

می شمرد از شه نشان ها لیک نامش می نگفت


در درون ظلمت شب اندر آن گفت و شنود

آنگهان زیر زبان می گفت یارم نام او


می نگویم گر چه نامش هست خوش بوتر ز عود

زانک در وهم من آید دزدگوشی از بشر


کو در این شب گوش می دارد حدیثم ای ودود

سخت می آید مرا نام خوشش پیش کسی


کو به عزت نشنود آن نام او را از جحود

ور به عزت بشنود غیرت بسوزد مر مرا


اندر این عاجز شدست او بی طریق و بی ورود

بانگ کردش هاتفی تو نام آن کس یاد کن


غم مخور از هیچ کس در ذکر نامش ای عنود

زانک نامش هست مفتاح مراد جان تو


زود نام او بگو تا در گشاید زود زود

دل نمی یارست نامش گفتن و در بسته ماند


تا سحرگه روز شد خورشید ناگه رو نمود

با هزاران لابه هاتف همین تبریز گفت


گشت بی هوش و فتاد این دل شکستن تار و پود

چون شدم بی هوش آنگه نقش شد بر روی او


نام آن مخدوم شمس الدین در آن دریای جود